Perfectionist of goed genoeg?
Je kent dat wel, de neiging van sommigen, om in superlatieven te spreken. Op de vraag “Hoe gaat het met je?” volgt een spontaan “Perfect” als antwoord of wanneer er een paar vlokjes sneeuw vallen, wordt op social media de indruk gewekt dat er sprake is van extreme weersomstandigheden. “Kom op”, denk ik dan, “is dat niet een beetje overdreven?” Soms vraag ik mij weleens af, of we niet teveel bezig zijn met het opzoeken van grenzen. ‘Gewoon’ lijkt al gauw een synoniem voor ‘grijs en alledaags’. Iets waar je beter niet mee geassocieerd wil worden. Het moet minimaal perfect zijn, of anders moet er toch minstens weer een record gesneuveld zijn. Waar komt die behoefte vandaan? Willen wij iets bewijzen, is het een sterke behoefte aan aandacht? Is het tijd voor een reflectiemoment? Perfectionist ben je voor een ander, goed genoeg voor jezelf. Zullen wij het dáár eens over hebben?
Survival of the fittest
Momenteel lees ik het boek ‘Selfie’ van Will Storr. Met een weliswaar soms wat taaie en langdradige schrijftrant, laat de auteur het verband zien tussen perfectionisme en narcisme. Ook kenmerken als onzekerheid en faalangst worden benoemd. Met de daarbij behorende, soms afschuwelijke gevolgen. En, laten we eerlijk zijn, wanneer je door de berichten op social media scrollt, wie zou daar níet een beetje onzeker van worden? Wil je mee blijven doen, interessant gevonden worden, dan is de stap om je te bedienen van superlatieven snel gezet. De actieve betrokkenheid op social media wordt op die manier een soort ratrace. Een ‘survival of the fittest’.
Perfect is eigenlijk nog niet goed genoeg. Een kortstondig goed gevoel, gevolgd door een langduriger ruis van deprimerende gedachten.
Ik lees veel. Ook andere boeken. Zoals het boek ‘De kracht van kwetsbaarheid’ van Brené Brown. De kernboodschap die zij ons meegeeft is: “Heb de moed om niet perfect te willen zijn.” Perfectionist ben je voor een ander, goed genoeg voor jezelf, zou dan ook mijn credo zijn.
Perfectionist ben je voor een ander, goed genoeg voor jezelf.
Dat is wél heel wat anders hè? Breken met die neiging om altijd maar weer de overtreffende trap te zoeken. Tonen dat je de durf hebt om je kwetsbaar op te stellen. Op de vraag “Hoe gaat het met je?” te antwoorden met een welgemeend “Wil je het écht weten?” of, op basis van de (eenvoudig op te zoeken) feiten, niet te snel te spreken over extreme omstandigheden. Misschien is het wel een vorm van de-escaleren, die burn-out of erger helpt voorkomen. Wie zal het zeggen.
Perfectionist ben je voor een ander, goed genoeg ben je voor jezelf. Vandaag zou mijn advies zijn: kies eens lekker voor jezelf.
Moet jij ook perfect zijn? Of heb je de moed om de lat wat lager te leggen? Vanuit Juncta Juvant training & coaching ben ik wel benieuwd naar jouw ervaringen. In hoeverre word je in beslag genomen door wat je op social media voorbij ziet komen? Of ga je mij een mooi voorbeeld aanreiken van ‘goed genoeg’ zijn?
Met vriendelijke groeten,
Machiel Kuijt,
Juncta Juvant training & coaching
Recente reacties