Om te groeien hebben planten, naast regelmatig een scheutje water, ook zonlicht nodig.
In relaties zijn eerlijkheid en vertrouwen vaak terugkerende woorden. Wat is ethisch verantwoord en wat niet? Wanneer ‘voelt’ iets wél goed, en wanneer is dat niet meer het geval? Een mens kan in zijn leven vele relaties onderhouden. Naast de eigen familie, zal dat vaak een levenspartner zijn – waaraan een al dan niet in het openbaar geuite belofte van eeuwige trouw is gegeven -, maar ook zullen er (vele) vriendschappen zijn. Elk van die relaties vervult een functie. Familie, levenspartner of vrienden, elk zal op een bepaald moment in ons leven een rol vervullen. “Naast water is ook zonlicht nodig”.
Dezelfde cultuur, maar niet gelijkvormig
De geborgenheid van de cultuur, het zonder woorden begrijpen wat we bedoelen, de bloedband. Deze mogen we zoeken en vinden in de eigen kring van gezin en naaste familie. Binnen de eigen familiekring verstaan we elkaar en houden elkaar vast. Maar ieder behoudt daarin wel zijn eigen unieke persoonlijkheid. We delen dezelfde cultuur, maar zijn niet gelijkvormig aan elkaar. Eerlijkheid is daarin vanzelfsprekend. Het vertrouwen in elkaar is groot. Maar zeg je alles wat je vindt, ook tegen je ouders? Ga je hen confronteren met de negatieve gedachten, die je misschien weleens over hen hebt? Of houden wij vrede met al onze dierbaren, door sommige zaken maar niet bespreekbaar te maken? Uit respect voor de ander, omdat wij diep van binnen wel weten, dat ook de ander wellicht vragen over ons heeft? Wij hebben allen ‘kamertjes’ in ons hart, waarvan er vele vrij toegankelijk zijn. Sommige voor iedereen, andere voor een beperkte groep. Er zijn echter ook kamertjes waarvan alleen wijzelf de sleutel hebben. Waar wij de gedachten bewaren, die zo afwijkend zijn van het beeld dat wij van onszelf aan anderen tonen. Of waar de pijn zit van een onverwerkte gebeurtenis uit het verleden. De kamertjes waarin we even alleen kunnen zijn als de aanwezigheid van anderen soms teveel is voor ons.
Lichamelijk en geestelijk ‘versmolten’
Na de familie komt de levenspartner in ons leven. Een duurzame relatie met de vrouw of man van je dromen, die daarmee tot je familiekring is toegelaten en daarin wordt opgenomen, kan alleen voortbestaan als eerlijkheid en vertrouwen steeds opnieuw worden gevoed. Een relatie vraagt voortdurend onderhoud. Lief en leed worden gedeeld. Een gezin wordt gesticht. Lichamelijk en geestelijk kunnen levenspartners met elkaar ‘versmelten’. Zeker wanneer je je taak als partner, kostwinner en opvoeder, serieus neemt, is samenleven met een vaste partner, beslist topsport te noemen. Je hebt een gezamenlijk doel en moet jezelf daarvoor sommige persoonlijke behoeften ontzeggen. Naarmate de relatie langer duurt, verandert deze van karakter. Totdat de kinderen het nest verlaten hebben, ben je beiden gefocust op ‘het goed terechtkomen’ van de kinderen. Dat ‘project’ wil je tot een goed einde brengen. Daarna is er weer ruimte om eens goed naar je zelf te kijken. Wij leven ons uit in een sport, waarbij wij de grenzen van onze mogelijkheden verkennen, of pakken een nevenactiviteit op, waarin wij nu eens helemaal alleen voldoening vinden. Maar ook kunnen wij terugkeren naar de kamertjes waarin we even alleen kunnen zijn als de aanwezigheid van anderen soms teveel is voor ons. Zoeken hulp bij een therapeut om niet (goed) verwerkte gebeurtenissen uit het verleden te bespreken, of gaan op ontdekkingsreis om nu eens écht op zoek te gaan naar antwoorden op vragen die ons al langer bezighielden. Maar waar wij, vanwege beloften aan anderen, uit angst voor afwijzing of het wegkijken van onszelf, nooit aan toe zijn gekomen. Altijd maar anderen pleasen, voldoen aan hun verwachtingen, of nu eindelijk eens eerlijk zijn tegen jezelf?
Vrienden kunnen therapeuten zijn
In een goede vriendschap kunnen bovenstaande overwegingen worden uitgesproken. Mag je rekenen op respect en vooral vertrouwen. Je deelt een geheim, een gedachte die voor je levenspartner een te pijnlijke zou kunnen zijn. Vrienden kunnen therapeuten zijn. Zij krijgen wel toegang tot dat laatste kamertje van ons hart. Zij kunnen ons de spiegel voorhouden. Ons vermanend toespreken terwijl zij ons omhelzen. Wetende dat wat voor de één misschien als een gebrek aan vertrouwen voelt, voor de ander de eerlijkheid is, die er moet zijn om als mens overeind te blijven. De pijn van een onverwerkt verleden moet worden geheeld. Daarvoor zijn vele manieren denkbaar. Voor elk van ons is het een zoektocht, die niet bij voorbaat naar een oplossing leidt. Essentieel is dat er een vertrouwd persoon (een vriend) is, met wie die pijn kan worden gedeeld. In alle eerlijkheid. Zodat er ruimte kan ontstaan om niet alleen alles naar buiten te kunnen brengen, maar ook alles toe te mogen laten. Wat helpt om niet langer verknipt, maar weer een héél mens te worden. En zodoende in balans en tot rust te komen.
Of, om het anders te zeggen: “Om te groeien hebben planten, naast regelmatig een scheutje water, ook zonlicht nodig.”
In mijn werk als coach, vanuit Juncta Juvant training & coaching, mag ik vaak meemaken hoe coachees mij deelgenoot maken van hun kwetsbaarheid en help ik hen, dat wat ‘binnen’ is, waar nodig, naar ‘buiten’ te brengen. Het levert meestal prachtige en ook emotionele gesprekken op. Voel jij ook de behoefte om ‘dat wat knelt’ eens van je af te gooien? Voel jij je aangesproken om, dat wat je al te lang hebt weggestopt, nu eindelijk eens in een vertrouwde omgeving bespreekbaar te maken? Voel je vrij en neem gerust eens contact op.
Met vriendelijke groeten,
Machiel Kuijt
Recente reacties