Méér autonomie als oplossing bij burn-out. Geloof jij het?
Uit recent gepresenteerde onderzoeksresultaten is gebleken dat in de afgelopen tien jaar het aantal werknemers met burn-out(gerelateerde) klachten met bijna 50% is toegenomen. Dat zijn verontrustende cijfers. En, vanuit mijn eigen ervaring als coach, waarin ik mensen met dergelijke klachten mag begeleiden op hun weg naar herstel, mag ik weten dat de daarbij behorende psychische klachten ernstig zijn. Een opgebrand gevoel is niet het enige waar mensen met burn-out last van hebben. Wat te denken van de buiten proportionele verschijnselen van onzekerheid en faalangst, die met deze ziekte gepaard gaan? Bedenk eens hoe het is om een manager of directielid van een bedrijf tegenover je te zien zitten, terwijl de tranen over zijn wangen biggelen. Totaal uit het veld geslagen. Het spoor volkomen bijster. En dan lees je dat de loonslaven, die hun jaarlijkse functioneringsgesprek juist achter de rug hebben, bij hun werkgevers moeten pleiten voor meer autonomie op het werk. Overzicht en flexibiliteit als preventiemiddel. Méér autonomie als oplossing bij burn-out. Geloof jij het?
Méér autonomie?
Vaker ‘nee’ zeggen tegen de baas. Aangeven dat je prioriteiten wilt stellen. Het klinkt allemaal heel mooi, maar wordt hiermee wel het juiste signaal afgegeven? Wie zijn de werknemers die het meest gevoelig zijn voor een burn-out? Zijn dat veelal niet degenen die geacht worden voldoende overzicht te hebben? Die de vrijheid hebben gekregen flexibel met hun taken om te gaan? Waarvan de bedrijfsleiding verwacht dat zij prioriteiten kúnnen stellen? Zijn het in veel gevallen juist niet de loonslaven (wat een rotwoord eigenlijk …), maar de managers, leidinggevenden en projectleiders die zichzelf in een positie manoevreren, die hen bevattelijk maakt voor burn-out(gerelateerde) klachten? Leggen zij zichzelf misschien die hoge taakeisen op? Zijn zij mogelijk zelf in belangrijke mate verantwoordelijk voor dat vele werk dat nog eens snel af moet ook? Is dat wat je krijgt als je in je organisatie kiest voor zelfsturende teams? Méér autonomie als oplossing bij burn-out. Geloof jij het?
Méér compassie!
Ik pleit ervoor dat de baas (óók al zo’n tenenkrommende benaming …) zelf eens wat vaker ‘ja’ zegt tegen de medewerkers in de organisatie. ‘Ja’, als uitvloeisel van de compassie die hij/ zij heeft met het welzijn van hen die ervoor zorgen dat wat de werkgever aan de klanten heeft beloofd, daadwerkelijk wordt waargemaakt. Medewerkers zijn zó belangrijk, dat je met alleen het aanbod van méér autonomie, als werkgever niet moet willen volstaan. Nee, ik denk dat er meer gedaan kan worden om de kosten van het ziekteverzuim – ruim € 4 miljard, zo blijkt uit het onderzoek – omlaag te brengen. Wanneer wij bedenken dat het grootste deel van de beroepsbevolking werkzaam is in de dienstensector (goed voor bijna 80% van het BBP), dan mogen wij aannemen dat een niet onaanzienlijk deel daarvan – zeker zij die de boterham verdienen in het bedrijfsleven – hun dagelijks werk vanachter een bureau uitvoert. Werkgevers van Nederland, zie die medewerkers (daar nou eens) zitten!
Kom van die bureaustoel af!
Werkgevers en werknemers komen er samen wel uit. In ons land is het ‘polderen’ zo’n beetje uitgevonden. Denk samen eens na over de mogelijkheid om tijdens werktijd letterlijk in beweging te komen. Kom van die bureaustoel af en duik voor een uurtje de sportschool in. Of ga wandelen, al dan niet, samen met een coach. Niks alleen maar méér autonomie. Zorg voor beweging. En weet: dankzij de aanmaak van endorfine komt de werknemer energieker terug op de werkplek.
Of kies je liever voor het Engelse gezegde ‘penny wise, pound foolish’?
Waar kies jij voor? Geloof jij ook dat (wederzijdse) compassie meer oplevert dan ‘nee’ zeggen tegen de baas? Vanuit Juncta Juvant training & coaching ben ik wel benieuwd naar jouw ervaringen. Of wil je met mij in contact komen om je hierin op weg te helpen? Kom maar op!
Met vriendelijke groeten,
Machiel Kuijt
Recente reacties