Het onmogelijke mogelijk maken
Toegegeven, het lijkt een beetje op ‘mosterd na de maaltijd’, maar ik wil het toch nog even over Pasen hebben. Dat heeft te maken met een radio-interview, waarvan ik afgelopen week een gedeelte opving, en waarin ds. Ad van Nieuwpoort uit Bloemendaal een definitie gaf van het toen nog naderende Pasen. Hij sprak over Pasen in de zin van ‘Het onmogelijke mogelijk maken’ en ‘gaan waar geen wegen zijn’. Omdat ik op dat moment voor een korte rit in de auto zat, en het interview niet kon afluisteren, heb ik niet meegekregen wat hij er verder nog over zei. Dat wat ik wel hoorde, liet mij echter niet meer los. “Het onmogelijke mogelijk maken”, zo had ik nog nooit tegen het Opstandingsverhaal aangekeken. En juist vandaag, 50 jaar na de moord op ds. Martin Luther King, kreeg die gedachte nog een extra dimensie.
Het onmogelijke mogelijk maken, gaan waar geen wegen zijn
De bij deze blog afgebeelde foto van het inmiddels 120 jaar oude schilderij van Eugène Burnand stelt de discipelen Petrus en Johannes voor, die zich haasten naar het graf op de ochtend van de Opstanding. Toen ik het schilderij voor het eerst zag, omstreeks eind mei 2000 in Musée d’Orsay in Parijs, was ik met name onder de indruk van de verwachtingsvolle blik die de schilder in de gezichten van de discipelen legde. Zij zouden korte tijd later ontdekken dat het onmogelijke mogelijk bleek. Misschien vraag je je af, waar ik naartoe wil met deze blog. Je hebt misschien helemaal niets met religie, laat staan met zoiets ongeloofwaardigs als een opstandingsverhaal. Die kant wil ik dan ook niet op. Geen preek van mij. Geen opgeheven vingertje. Nee, er is een heel andere reden waarom de woorden van ds. Van Nieuwpoort mij niet meer loslieten. Ik moest denken aan al die mensen, die op een zeker moment in hun leven, het gevoel kregen ‘stil gezet’ te worden. Mensen die een muur voor zich zagen, die hen blokkeerde op de weg die zij wilden gaan. Mensen die een tegenslag te verwerken kregen op het gebied van gezondheid, werk of in een relatie. Die doubleerden tijdens een examen en misschien zelfs een advies kregen, hun heil maar in een andere – niet door hen gewenste – richting te zoeken. Vind je het gek, dat er mensen zijn, die dan bij de pakken gaan neerzitten? Die zoiets hebben van ‘Ach, laat ook maar, het zal mij niet gegund zijn’?
Maakte Martin Luther King het onmogelijke mogelijk?
Mag ik je vragen nu nog eens naar dat schilderij van Eugène Burnand te kijken? Uit die verwachtingsvolle blik spreekt toch zeker geen gelatenheid? Terwijl daar best wel een reden voor zou zijn geweest. Was er immers voor deze mannen, kort daarvoor, niet iets heel wezenlijks ‘stil gezet’? Geloven dat ‘het onmogelijke mogelijk is’. Dat je kunt ‘gaan waar geen wegen zijn’, heeft mensen tot daden aangezet, waarvan velen meenden dat daarvan geen goede afloop viel te verwachten. Van de vele voorbeelden van mensen, die zich niet lieten weerhouden, door wat anderen zeiden, noem ik er één in het bijzonder. Het is vandaag 50 jaar geleden dat de Amerikaanse dominee Martin Luther King, één van ’s werelds meest bekende strijders tegen rassenongelijkheid, werd vermoord. Hij was bereid om te ‘gaan waar geen wegen zijn’ in de rotsvaste overtuiging, dat hij eraan kon bijdragen ‘het onmogelijke mogelijk te maken’. Ik vraag mij af, of het zonder hem, zonder zijn durf om ’te gaan waar geen wegen zijn’, mogelijk was geweest dat Barack Obama president van de VS kon worden.
Je zult begrijpen dat ik vanuit Juncta Juvant training & coaching (https://www.junctajuvant.nl) benieuwd ben naar jouw opvatting over ‘het mogelijk maken van het onmogelijke’. Zie jij vooral ‘apen en beren’ of spreekt het je juist aan om te ‘gaan waar geen wegen zijn’? Voel jij je uitgedaagd om iets, waarvan je misschien denkt dat voor jou onmogelijk is, mogelijk te maken? Ik hoor graag jouw verhaal!
Met vriendelijke groeten,
Machiel Kuijt
Recente reacties