Een volgeraakte harde schijf.

Een volgeraakte harde schijf.

Na een paar weekjes in de relaxstand te hebben verkeerd, is het tijd om weer aan de slag te gaan. De draad weer op te pakken, waar die vóór de Kerst is blijven liggen. Gewoon, zoals elk jaar. Met goede voornemens en frisse tegenzin. Want, laten we wel eerlijk blijven, als je een poosje alles mocht en niets moest, is het altijd even lastig, dat omschakelen. En dán, net wanneer je denkt, gewoon weer verder te gaan met waar je was gebleven, gebeurt er iets, dat je nog niet eerder overkwam. Het heeft te maken met ‘een volgeraakte harde schijf’ en het gebeurde mij. Ik neem u graag mee in de hieronder beschreven ‘reflections on my mind’.

Afgelopen week liep ik in het centrum van de drukke stad, waar ik bijna dagelijks ben. Samen met mijn vrouw, op zoek naar de koopjes, waar wij via de reclamefolders al op waren geattendeerd. En wij waren de enigen niet. Allemaal op zoek naar iets of iemand. Naar een koopje of een ontmoeting. Naar spullen of aandacht. Mensen krioelen door elkaar. Gaan hun weg, in de hoop, te vinden wat ze zoeken. En dán, in een oogwenk, vangt jouw blik het gezicht van een voorbijganger. Hij komt je bekend voor. Maar ‘het kwartje’ valt niet onmiddellijk. Je kijkt nog een keer achterom, maar hij is al in de mensenmassa verdwenen. Zelf loop je ook verder, op weg naar het volgende warenhuis, waar je wordt ontvangen met een vetgedrukt ‘SALE’. De ‘bekende’ voorbijganger verdwijnt weer uit je gedachten. Maar niet blijvend. Wanneer je stil bent, wat wil lezen, of gewoon naar muziek zit te luisteren, komt het gezicht van die voorbijganger weer in je gedachten. Zijn ogen, bepaalde gezichtskenmerken, maar zeker zijn glimlach. Ja, zijn glimlach. Je weet het zeker, je hebt hem vaker gezien. Horen spreken ook. Tegen jou? Waar dan?

Is ‘die harde schijf daarboven’ écht volgeraakt?

Je probeert het beeld vast te houden. Het moment waarop je hem passeerde te verstillen. Waarom schiet zijn naam je niet te binnen? Het is een bekende, je weet het zeker. Speelde hij niet in een tv-serie? Of is het gewoon een vriendelijke verkoper? Iemand die spullen aan jou verkocht? Zelfs na een nachtje slapen, lukt het je niet zijn naam te achterhalen. Het beeld wordt bovendien vager. De namen die je wél kunt bedenken blijken, als je via internet hun foto’s bekijkt, niet te kloppen met het vager wordende beeld van jouw voorbijganger.

Uiteindelijk geef je het op. De voorbijganger verdwijnt langzaam maar zeker definitief uit beeld. Een voor altijd onbekend blijvende ‘bekende’. En jij blijft zitten met het gevoel dat je nu toch inderdaad een dagje ouder bent geworden. Begint ‘die harde schijf daarboven’ dan toch écht vol te raken? Je herinneringen lijken je in de steek te laten. Dus, tóch niet gewoon verder gaan met waar je was gebleven?

Accepteren dat niet alles blijft, zoals het altijd was. Dat je wel veel kunt willen, maar dat je niet alles naar je hand kunt zetten. Soms is dat teleurstellend. Of een reden om je vol overgave op iets anders te storten en jezelf zodoende te bewijzen dat er niks aan de hand is. Je kunt er ook voor kiezen om te leren je geheugen te trainen en in het vervolg geen voorbijganger meer te hoeven missen.

Reflections on my mind

Zijn deze reflections on my mind herkenbaar voor je? Denk je soms ook dat het je minder goed lukt in de hoogste versnelling door te gaan? Dat kan een vervelend gevoel opleveren. Daar kun je over tobben. Wat je óók kunt doen, is het als een gegeven aanvaarden. Het is zoals het is. Uitgaan van het ‘nu’, volledig toegewijd aan wat je op dit moment mag doen, zal je mogelijk helpen te voorkomen dat er meer irritaties gaan ontstaan. De vreugde over wat je wél blijkt te kunnen, zal de vage herinnering aan welke onbekend gebleven ‘bekende’ dan ook, misschien wel blijvend naar de achtergrond dringen. Daar ben ik eigenlijk wel van overtuigd.

Liever positief op de toekomst gericht, dan met een negatief gevoel blijven graven in het verleden.

Dit was de eerste van een serie reflections on my mind. Wil jij dergelijke of andere gedachten met mij delen? Of heb je misschien wel behoefte aan een goed gesprek over wat je zoal bezighoudt in de ontdekkingstocht die het leven vaak is? Neem dan eens contact met mij op. Voor een vrijblijvend gesprek, al dan niet uitlopend op een boeiend en leerzaam coachtraject. Laat je reactie hier achter of stuur een mail naar machielkuijt@junctajuvant.nl.

Vriendelijke groeten,

Machiel Kuijt, Juncta Juvant training & coaching