Een onverzadigbaar verlangen naar aandacht en erkenning
Tijdens een coachgesprek dat ik onlangs voerde, kwam het ‘onverzadigbaar verlangen naar aandacht en erkenning’ bovendrijven, als oorzaak van een ongewenst gedrag. Daarover doorpratend kwamen wij erop, dat er een aantal fasen zijn, die elkaar overigens snel opvolgen, die ons doen aanbelanden bij het bekende ‘point of no return’. Het begint (in fase 1), tijdens de uitvoering van je werkzaamheden, dat er ‘zomaar’ opeens iets in je gedachten komt, dat je voor even afleidt van dat waarmee je bezig bent. Nadat je die gedachte hebt toegelaten, kan het (in fase 2) twee kanten op. Of je negeert de gedachte, want je kunt er verder niets mee. Of, de gedachte gaat met je ‘op de loop’ en wakkert een bepaald verlangen bij je aan. We komen daarmee in de derde fase. Die is cruciaal voor het vervolg. Het verlangen kan zodanig zijn, dat je besluit je werkzaamheden versneld af te ronden en de honger te stillen. Vervelender wordt het, als het verlangen proporties aanneemt die feitelijk betekenen, dat de regie wordt overgenomen. Je verliest de macht en laat je meeslepen. De behoefte wordt sterker dan de discipline die je zou moeten hebben. En daar blijft het niet bij. Het verlangen kan vaker terugkomen dan goed voor je is. Er is sprake van een onverzadigbaar verlangen naar erkenning en aandacht.
Fase 1: er valt je ‘zomaar’ een gedachte binnen.
Het overkomt ons allemaal wel eens: ben je net lekker bezig met je werk. Goed geconcentreerd bovendien. En dan valt er ‘zomaar’ opeens een gedachte binnen. Je wordt, bijvoorbeeld, ineens herinnerd aan een oude bekende. Waar zou hij ‘uithangen’? Werkt-ie eigenlijk nog wel … ? Je bent even niet meer ‘bij de les’. De concentratie is weg. Voor even, als het goed is. Je pakt de draad wel weer op. Als je tenminste bereid bent de gedachte te laten voor wat-ie is. Je staat niet toe dat je je nog verder laat afleiden en gaat verder met dat waarmee je bezig was. Niets aan de hand.
Fase 2: de gedachte gaat met je ‘op de loop’.
Zulke gedachten, als hiervoor beschreven, overvallen ons allen vaker dan ons lief is. De werking van ons brein blijft, in dat opzicht, een mysterie. In een ‘split second’ kunnen je gedachten overspringen van het ene op het andere onderwerp. Het wordt pas écht vervelend op het moment dat je blijft haken aan die ene gedachte. Die gedachte, die je niet meer loslaat. Omdat een diepgewortelde behoefte aan iets prettigers (dan het werk waarmee je bezig was), een vorm van aandacht, ervoor zorgt dat je je laat afleiden. De gedachte dat er op dit moment een bevrediging van die behoefte mogelijk is, zorgt voor een nóg sterkere stimulans van het verlangen.
Fase 3: je passeert het ‘point of no return’.
Verlangen kan een negatieve kracht ontwikkelen, wanneer het verlangen, vaker dan goed voor ons is, de regie van ons overneemt. In zekere zin ‘onverzadigbaar’ is. Telkens wanneer ons de naam van een oude bekende te binnen schiet, via de daarvoor beschikbare kanalen, even de actualiteit checken, is zo eenvoudig. Ongemerkt passeren wij een ‘point of no return’. Wij denken met multi-tasken heel productief te zijn. Maar is het ogenschijnlijke en vaak kortstondige plezier niet heel bedrieglijk? Het wegvluchten van een gedisciplineerde werkhouding zou uiteindelijk wel eens heel destructief kunnen uitpakken.
‘Ontsnappen aan het streven naar meer’.
Hoe vaak laat jij je afleiden van de taak die je eigenlijk moet uitvoeren? Waar kies jij voor als er opeens zo’n gedachte binnen valt? Of, kun jij de social media negeren, wanneer je merkt dat iemand contact met je zoekt? Kies je zelf je momenten als je behoefte hebt aan aandacht? Over dit onderwerp heeft de monnik Anselm Grün een mooi boek geschreven. Ik kan ‘Over hebzucht en begeerte’ (ISBN 978-90-259-0495-1) dan ook van harte bij je aanbevelen.
Vanuit Juncta Juvant training & coaching ben ik sowieso wel benieuwd naar jouw mening over dit onderwerp. Kom eens langs of laat wat van je horen!
Met vriendelijke groeten,
Machiel Kuijt
Recente reacties