Burn-outklachten? “Wátjes zijn het!?”
“Alle studenten van de Universiteit Utrecht ontvangen in studiejaar 2019/2020 een link naar een online vragenlijst over psychische en mentale problemen. Met de online psychologische hulp hoopt het universiteitsbestuur iets te doen aan de groeiende problematiek van stress, depressie en burn-outklachten bij studenten. Het aantal studenten dat een beroep doet op hulp vanuit de universiteit neemt toe, merkt het College van Bestuur.” Dit stond vanaf 21 februari 2019 te lezen in het Digitaal Universiteitsblad van de Universiteit Utrecht. Mijn eerste reactie was er één in de trant van ‘dit kán niet waar zijn’, maar al snel daarna, toen ik mij realiseerde dat het hier om studenten gaat, gevolgd door een welgemeend “Wátjes zijn het!” Wat is de weerbaarheid van de toekomstige beroepsbevolking, als studenten nú al opgebrand zijn? Hebben zij psychologische hulp nodig, of zou een minder softe aanpak beter voor ze zijn? Ik neem u graag mee in onderstaande gedachtegang. In de serie ‘reflections on my mind’.
“Wátjes zijn het!”
Dat er sprake is van een serieus probleem, daar waar het stress, depressie en burn-outklachten betreft, wordt ondersteund door de feiten zoals het CBS deze in november 2018 naar buiten bracht: in 2017 gaf 16% van de werknemers van 15 tot 75 jaar aan zich minstens een paar keer per maand psychisch vermoeid te voelen door het werk. Dat signaal mogen wij niet bagatelliseren. En dat is ook niet wat ik in deze gedachtegang wil doen. Wél wil ik iets anders aan de orde stellen. En dat is de vraag naar de werkelijke, (misschien) dieper liggende oorzaak van die burn-outklachten. Als wij ervan uit mogen gaan dat de meeste studenten twintigers zijn die, met hooguit een bijbaan, nog geen deel uitmaken van het arbeidsproces, dan is enige zorg op zijn plaats. Om het maar eens eufemistisch uit te drukken. Als deze jongelui nú al opgebrand zijn, wat moet dat dan worden als zij toetreden tot de arbeidsmarkt en vervolgens de lusten én lasten van het ‘huisje-boompje-beestje-leven’ gaan ervaren? Vallen ze dan massaal om? Wat is er loos met deze generatie? Wátjes zijn het. Of toch niet?
Zíjn het wel watjes?
Of ligt het toch iets genuanceerder? Zijn er misschien dieper liggende oorzaken aan te wijzen, die ik ten onrechte over het hoofd heb gezien? Beschikt de huidige generatie studenten over te weinig ‘ruggengraat’ of krijgen de jongelui juist een te zware last op de schouders gelegd? Nu is de ene mens de andere niet. Degenen die van nature enigszins onzeker zijn, faalangst kennen of nogal perfectionistisch zijn, blijken meer gevoelig te zijn voor burn-outklachten dan de ‘laat-maar-waaien’-types. Maar dat is niet het gehele verhaal, denk ik. Die verdeling is waarschijnlijk net iets te grof. Het ligt genuanceerder. Zou het ook te maken kunnen hebben met een maatschappelijke trend waarbij, via een nimmer aflatende stroom van ‘kijk-eens-hoe-goed-ik-het-heb’-berichten op social media, en het tegelijkertijd publiekelijk aan de digitale schandpaal nagelen van de wat minder gelukkigen, de lat stiekem elke keer weer een beetje hoger wordt gelegd? Zijn studenten, naast het volgen van hun studie, niet gewoonweg veel te veel tijd kwijt aan het vrijwel dagelijks examen afleggen op social media, ten overstaan van een zelfbenoemde online opererende examen-commissie die de regels naar eigen goeddunken steeds een beetje verder aanscherpt? Wat vandaag een ‘like’ waard is, levert je morgen misschien geen respons meer op en kan je overmorgen in de hoek van de ‘losers’ doen belanden …
Het zijn (meestal) geen watjes
Nee, het zijn geen watjes. Tenminste, zeker niet allemaal. De lat wordt gewoonweg heel hoog gelegd. Er moet zoveel. De agenda’s van de dames en heren studenten raken overvol. Er moet zoveel. Vriendschappen onderhouden, sporten, meestal is er ook nog wel een bijbaan, vakantie vieren en tijd besteden aan social media, wat eventueel kan uitmonden in daten, wat weer nieuwe vriendschappen kan opleveren. Vind je het gek dat het volgen van college, laat staan het geconcentreerd studeren om een autoriteit te worden in je toekomstige werkkring, naar de achtergrond verdwijnt? Nee, studenten zijn niet per definitie watjes. Maar het stellen van prioriteiten zou zeker helpen om wat orde in die chaotische agenda’s te brengen, denk ik …
Dit was het tweede artikel in de serie ‘reflections on my mind’. Heb jij last van burn-outklachten of heb je er aanleg voor? Of heb je misschien behoefte aan een goed gesprek over wat je zoal bezighoudt in de ontdekkingstocht die het leven vaak is? Neem dan eens contact met mij op. Voor een vrijblijvend gesprek, al dan niet uitlopend op een boeiend en leerzaam coachtraject. Laat je reactie hier achter of stuur een mail naar machielkuijt@junctajuvant.nl.
Vriendelijke groeten,
Machiel Kuijt, Juncta Juvant training & coaching
Recente reacties